Craft and private voice

Possible the most common motivations for writers is the desire to write about something that happened to them or their social/political circumstances lead them into a room with nothing else than a pen and a paper. A writer in the States (west) Dan Harris, one of the X-men writers, writes about his development as a writer - both a classical and interesting story.

http://www.wga.org/WrittenBy/1204/harris.html

Klikkaður dagur

Eftir einn Fimmtudagskvöldrúnt um íslenskar vefsíður er sú tilfinning enn meir til staðar að íslenskt samfélag er að þróast hraðar í þá átt að verða kaupsýslusamfélag frekar en nokkuð annað. Einstaklingar, eða “talsmenn”, flokka, fyrirtækja og stofnana tala meir og meir nánast gagrýnislaust um lögmál markaðarins einsog það séu einfaldur sannleikur. Kostir lögmálsins eru almennt meðteknir en ef ekki er til svo sem ein teskeið af gagnrýnni hugsun er hætta á því að “sannleikurinn” verði of leiðinlegur.

Í stað hægri og vinstri virðist vera að þróast tveggja flokka samfélag óháð stjórnmálaflokkum, þar sem annars vegar er stefnt að öflugu kaupsýslusamfélagi, hins vegar að þekkingarsamfélagi þar sem eðli málsins samkvæmt kaupsýsla er hluti samfélagsins. Það er alveg örugglega hægt að nota orði “skemmtilegt” í þessu samhengi, því margir óttast að hreinræktað kaupsýslusamfélag verði leiðinlegt og eru farnir að tala um að það vanti meira “klikk” í t.d. listina og menninguna á Íslandi. Þessi ólíku viðhorf má sjá í umræðunni um Íslensku Bókmenntaverðlaunin.

“Þekkingarsamfélag” er vitaskuld dálítið sjálfumglatt orð, og kannski útópískt, en tilhugsunin er frábær um að á grunni öflugra íslenskra viðskipta og kaupsýslu um allan heim geti risið samfélag sem hefur þekkingaröflun að leiðarljósi og öflugar rannsóknir á öllum þáttum þjóðlífsins og menntun er stundað um allt land. Hugsanlega gæti umræða um menntun barna og samanburður á íslenska og finnska menntakerfinu ýtt við þeirri þróun að kaupsýsluþenkjandi íslendingar sjái meira verðmæti í lista og menningarstarfsemi og hvers vegna það er svo mikilvægur hluti heilbrigðs samfélags, svo ekki sé talað um hluti skemmtilegs samfélags.

Þetta “klikk”, sem líklega kemst í meir eftirspurn eftir því sem samfélagið þróast meir í kaupsýsluþjóð, er með öðrum orðum kallað sköpun. Þessi sköpun framleiðir andrúmsloft sem getur haft góð áhrif á alla umræðu, hvort sem hún snýst um gildi fjárfestinga, eða bara hvort hreindýrin fyrir austan eigi að flytja á Vestfirðina (sbr. “Samfélagið í Nærmynd”, Rás 1 sl. viku). Það verður samt að gera greinarmun á klikki og dellu, eða klikki og bulli, og það verður vitaskuld verkefni þekkingarsamfélagsins að gera greinarmun á því og fá fagfólk til að meta það, kannski eftir settum reglum sem markaðurinn viðurkennir.

Og viðbrögð Páls Valsson í morgun við grein í Fréttablaðinu í gær um bókmenntaverðlaunin bendir til að viðhorf þeirra sem vilja þekkingarsamfélag þar sem “klikk” er leyfilegt eigi á brattann að sækja. Bókmenntafólk má þó þakka fyrir að þessi umræða um t.d. fyrirkomulag tilnefninga fer fram ef miða ætti við Edduhátíðina. Kannski er Pál Valsson með kvikmyndagerðargen í sér, en í því fagi eru “önnur sjónarmið” yfirleitt fleipur og vitleysa.

Það er hugsanlegt að það borgi sig að koma fyrst á einum föstum og viðurkenndum klikkuðum degi á ári, sbr. Bolludagur, Sprengidagur o.s.frv. Þannig yrði gefið frí í öllum skólum og flestum vinnustöðum, dagskrá ljósvakamiðla yrði klikkuð, og sjónarmið sem eru klikkuð, fleipur og annað slíkt, yrði tekið sem einföldum sannleik og látið sem ekkert sé. Kannski má smella þessum degi á 1. apríl, þá eru líka sumir íslendingar að verða klikkaðir á vetrinum og ætti því dagurinn að heppnast alveg prýðilega.

"Do the write thing"

120.000 books were published in UK last year says in this article.

Why do people write? I have to pass on this link,

http://enjoyment.independent.co.uk/books/features/story.jsp?story=591089

... and then this one must follow.

http://www.movieplotgenerator.com/

Tough choices

Two Icelandic fjords have competed in my mind vividly about the number one seat as the most beautiful Icelandic fjord. There are other prices, such as the best “photographic model”, the most popular fjord, and the most forgotten fjord – which is an important category too.

The judgement is of course based on sentimental values, that is if I am born there or not and so on, but what also counts is the “historical presence”, if the fjord is good for the eye and perhaps if it doesn’t take too long to drive it and if the shops there are good.

The best “photographic model” is without doubt Breiðarfjörður for its endless varieties and modest beauty.

The most popular fjord is also the one I usually put in the first place, that is Önundarfjörður. Most popular because that’s where I was born, and where I’d like to spend my holiday and so on. But I leave it for now to argue that case in many details, but Önundarfjörður is not too big, easy to cross and easy to drive around, great variety of mountains both in terms of good looks and for walking, the sand shore at Holt is exceptional, good for surfing, and the farms scattered around the fjord form the ultimate image of an Icelandic country side at the end of the world. No kidding.

The other fjord and which is hard to exclude from the number one seat is Bjarnafjörður (á Ströndum). Its value lies in the unassuming setting, and its humble aura combined with peace I can only describe as graceful. This is the fjord one can allow himself to be romantic about, perhaps because it does not have the rough prettiness of conventional Icelandic landscape, it has the ordinary beauty which is easy to miss, it has ordinary fields, ordinary farms, ordinary river running through it, ordinary roads and an ordinary bridge. When you come to this fjord from south you can feel that you are leaving the world behind you and about to enter a new land with an amazing down to earth atmosphere. Bjarnafjörður has the same splendour as an ordinary day if you can appreciate it. Bjarnafjörður is not a Christmas day, not a holiday, not a Friday afternoon, but just an ordinary day.

Further up north is the “most forgotten award”, that is Furufjörður. Like most of the fjords in this part of the country, no one has lived in Furufjörður since 1950, very few between 1944 and 1950, but prior to the 1940´s there was a major community there of farmers and fishermen. It belongs to what is called The North Coastline (Norðurstrandir). Like Bjarnafjörður there was quite some traffic there through out the latest centuries due to vast amount of drift wood coming from Russia, in addition to the proximity to a generous sea. And Furufjörður was a busy place, settled by working people who became part of the nation’s generations that build the land and who kept it going until it became somewhat the Singapore of the North, as it feels like today. And somehow at this time of the year when wealth and poverty becomes an “issue in the air” due to the festive season, these places in Iceland where poor and hard working hands once created a real wealth, such as culture, saga, identity and confidence of a small nation, these abandoned fjords become the coolest places on earth.

Dýrin í Hálsaskóginum

Þau innlegg sem finna má á http://http://www.logs.is/ í framhaldi af fundi Kvikmyndamiðstöðvar Íslands (KMÍ) 1. des. sl., fundi sem hefur einhver vegin tekist að gefa orðinu “samráð” háðslega merkingu, eiga það sameiginlegt að setja púður í málefnið sem ég skil ekki hvað varðar málið yfirleitt. Það er, hvernig myndir eru fjármagnaðar.

Hvers vegna að telja upp hvar framleiðandi geti fjármagnað 60% af mynd sinni, er það ekki mál framleiðandans, og hvernig er hægt að gefa sér það sem þekkta örugga stærð að t.d. RUV setja x mikið framlag í kvikmynd? Eru ekki brýnni mál sem verðskulda athygli. Fékk ekki Opinberun Hannes xxx framlag frá RUV? Hvað hafa aðrar myndir fengið, y, hálft x? Ég skal ekki segja með vissu, en ekki fer mikið fyrir nýjum hugmyndum. Hvar voru séfræðingarnir, eða ráðgjafar KMÍ? Þeir hljóta að vita þetta allt saman. En með þessu virðist umræðunni lokið, nú er búið að halda einn fund og þá getur KMÍ haldið áfram geðþóttvinnu sinni, kvartað undan peningaleysi þegar við á og boðið fólki í piparkökur.

Var það ekki Mikki refur sem sagði að stolnar kökur væru góðar. Eða var það öfugt. Eða var það bakarameistarinn sem sagði þetta við Mikka þegar Mikki kom í búðina hans, eða var það bakaradrengurinn sem sagði þetta við bakarmeistarann þegar þeir sáu að Mikki var á leiðinni, eða sagði bakaradrengurinn við Mikka að kökur keyptar á heiðarlegan hátt væru sko sætar ?

Ég bara man þetta ekki lengur …

A London Paper today

What is happening with The Times, is it getting so much better, or is it slowly turning into the yellow pages of the newspaper indursty? It has on front page a story about "The celebrity nativity scene" at Madame Tussaud's, where the Beckhams are Mary and Joseph. The whole idea is pretty bad, true, but why the front page? Its just one of those bad ideas this western culture gets. The Vatican is right, this time, saying Madame Tussaud's crib was “.... certainly in very poor taste”. http://www.timesonline.co.uk/article/0,,2-1392669,00.html

Turner: Art not being what it used to be ....

... is the whole point of the Turner prize. Its worth for all concerned and interested to check out, Kutlug Ataman, Jeremy Dellar the winner of 2004, Langlands and Bell and Yinka Shonibare. Always inspiring.

http://www.tate.org.uk/

Hype or Creativity

Tonight is the night for the Turner prize, and like most award ceremonies ... let's say all award ceremonies ... is a true competition between hype and creativity. If Turner had been alive he might have gone to the pub ...

Writing for films ( … and Icelandic Film Fund consultants)

What makes screenwriting attractive to many is not only the idea of writing but it can also be a matter of great conversation, which I just had with a friend. A conversation that proofed that point, that it’s attractive, and attractive because of the fact that it’s a form where art meets craft, where story and structure go alongside the art of telling a story in one’s own distinct voice.

When I was, say, in the period of my learning process to write for films when the people I was meeting and talking to and exchanging ideas and so on, where all based here in London, we where talking about concept and voices, (... later people moved all over the place and "dialogue" was restricted to emails, a shame it was...). But as far as the craft concerned, we where home reading books and watching films. The craft is something one can learn by reading and practicing, like any other craft, but the concept was more of an interest and made the conversation.

What later happened and I think is shared by many, is to pay more and more attention to how the mix of different kind of genre effects what is being said, or say, our individual voices. This might be because of the changing world around us and not because of new trend in the industry. And more importantly things in writing may just happen, its afterward the analyses start … I quess only when one is enjoying it or making a living out of it.

A lot of things can be said about this craft and also about the individual approach to writing, but what I think is the far most interesting issue is that the craft, and the teaching of the craftsmanship, does not wipe out the writers need to tell his or her own story or individual voice. All stories can be told, or say fixed, with a little bit of time (money) … because all real stories have i.e. characters with personal qualities and motivations that are real but may need to be crafted into a script.

So, what I am saying, a good individual story with a voice and which is well crafted into a screenplay is the best stuff around. And some, maybe many writers and directors in this business, are told stories al the time that “would make a great film”. These stories and likewise some fictional literature, often have a main character that does not fit into the political correctness of how a “film character” should be. But I feel that within “the writing for films scene” the idea of creating a character that works because how the dilemmas in the script are build, is getting more expectable. These dilemmas can be social, physiological, philosophical, whatever … (then this is business remember, and scriptwriting gurus and courses are trying to sell their ideas by appealing to political correctness)

This distinction between art and craft is clearly very important because in order to improve, analyze and discuss a script the understanding of different types of genre is essential to get anywhere. But what makes it fascinating is when an individual writer (and what I am into these days I guess) explores the mix of different, say, pace and visual grammar usually used in one genre, with another genre. It happens all the time that two or more genre are mixed in both Film and Television, but this mix can be as endless and diverse as one wants.

A “Romantic comedy”
A “Romantic thriller”
A “Suspense fantasy”
A “Sci-fi horror”
… you name it.

By adding to this somewhat an experiment with film characters, then a new aspect has come to play and that is structuring the combination. But by looking into scriptwriting this way one can also see and judge how scripts are judged, and moreover set a progressive platform for conversation about this craft.

This being said, I can happily confirm that I have seen number of reports about screenplays by more than one writer, reports made by consultants at the Icelandic Film Fund, and these reports suggest that the consultant are approximately 10 to 15 years “behind” in terms of screenplay writing. “Behind”, meaning not in touch with the general discussion in the industry on script writing, or just can’t be bothered. It seems as thou the consultants i.e. do not know that there is a difference between concepts, contexts, and so forth, just for a start. Having seen script reports from various countries about various types of scripts, these reports from the IFF are quite special. It is not easy to understand why this is, at the time of globalisation and so and so … but the un-professionalism is quite remarkable, a genre on its own. What happens under these circumstances is that the interest in Icelandic script writing scene somewhat fades, and one goes somewhere else, using the time (money) somewhere else, just so the general interest in this great combination of art and craft doesn’t fade away into tediousness. That is why I don’t write about Icelandic reality.

….now, what really does it today is a thrilling documentary on BBC 2, The course of Oil, about efforts to build a pipeline stretching from the Caspian Sea to Turkey. Isn’t that what world peace is about, Pipelines?

Fundurinn sem týndist

Dúkkaði nú upp ágætt innlegg vegna samráðsfundarins 1. des. sl. ... hann var þá meir en aðeins gott tækifæri til að taka mynd.

http://www.logs.is/Forsida/Frettir/Nanar/view.aspx?.&NewsID=320

... og ég var að kvarta yfir að ekkert heyrðist um. Þetta stefndi í að þarna væri komið annað “Fundurinn sem týndist” ævintýri.

Það er heilmikil skynsemi í þeim tillögum sem þarna koma fram og gott til að þess að vita að hana sé enn að finna ámeðal framleiðenda á Íslandi, en enn skortir á að grundvallar forsendur séu fyrir hendi til að þetta geti gengið upp.

Það er t.d. að laða að þá sem geta skrifað fyrir kvikmyndir og þá sem geta hugsanlega sýnt tilburði í leikstjórn. Til þess þarf t.d. löggildingu starfsheitis kvikmyndagerðarfólks og stéttarfélag sem stendur vörð um hagsmunu þess, annars fer þetta fólk annað. Það eru enn til framleiðendur á Íslandi sem ætlast til þess að fá góð handrit fyrir lítið að því það er sjálfsagt að rithöfundar gefi vinnu sína. Og Kvikmyndamiðstöð Íslands verður að sýna fram á fagmennsku og að þar sé forstöðumaður og kvikmyndaráðgjafar sem kunni til verka, þessi miðstöð þarf ekki endilega að breytast í æfingarstöð hvert sinn sem nýtt starfsfólk kemur til starfa, en hvers vegna ætti fólk að vilja koma inní þetta fag þegar grundvallaratriði eru ekki í lagi?

Einsog komið er er ekki ólíklegt að KMÍ muni setja sitt púður í að kom sér fyrst og fremst úr þeirri klípu sem það er búið að koma sér í, og ef eitthvað fer að örla á stefnu hjá KMÍ þá helst að hún sé til að réttlæta það sem þegar hefur verið gert, hversu vitlaust sem það er. Þá er ekki heldur ólíklegt að ferill forstöðumanns og kvikmyndaráðgjafa muni fyrst og fremst einkennast af málaferlum og “reddingum”.

Ef eitthvað á að gerast í þessum málum verður að fá til þess hæft fólk en Kvikmyndagerðarmenn virðast ekkert hafa lært af reynslu “Þorfinnsmálsins”. Hversu margir embættismenn og fjölmiðlar ætli hafi lagt þrýsting á KMÍ að taki upp einhverja stefnu … ég held að þeir séu fleiri en kvikmyndagerðarmenn.