Liðsforingi FK

Ég var að rekast á grein formanns Félags Kvikmyndagerðarmanna, á logs.is, og er það ekki fyrsta grein liðsforingjans um nauðsyn þess að RUV auki fjármagn til leikins efnis.

En árangur hans sem formaður FK er engin í þessum efnum. Ætli honum hafi dottið í hug, að íslenskt leikið efni fyrir sjónvarp er með þeim hætti að þeir fáu sem einhver áhrifa geta haft á að framlag RUV til leikins efnis aukist og hafa setið í gegnum eitt íslenskt sjónvarpsleikrit, myndu ekki frekar beita sér fyrir að framlag RUV minnki frekar en hitt? Hvernig áhrif ætli Sunnudagsleikhús RUV fyrir ca. 6 árum hafi haft á tiltrú manna? Ekki jákvæð held ég.

Það er sama hvert litið er, handrit, visuals, frumleiki eða ferskleiki, og ekki síst erindi til áhorfenda, allt er þetta hvorki rætt né skilgreint og concept og context þessa efnis sem hefur verið gert er afar þreytt. Hver man eftir leikritinu sem gerðist á ljósmyndastofu þar sem var verið að taka myndir af frambjóðendum, kannski hét það “Frambjóðandinn” eða eitthvað álíka. Það átti að vera einhverskonar gagnrýni á stjórnmálamenn eða stjórnmál, eða leitin að sannleikanum (?). Ég skal ekki segja, en ég hef það á tilfinningunni að efnið og efnistök hefði kannski átt meira erindi við sjónvarpsáhorfendur um 1970.

Tilhugsunin um þessa framleiðslu fram að þessu veldur því einna helst að maður missir áhugann á þessu formi, verður hálf bumult og langar til að setja gamlan góðan vestra í tækið bara til að ná sér aftur upp úr þeirri andlegu lægð sem maður lendur í að hugsa til þessa sem framleitt hefur verið af RUV. Ég hef aldrei haft mig í það fara í gegnum þetta ferli á ríkissjónvarpinu eða að sækja um það og get ekki lagt mat á það, en útkoman er nú svona.

Einn þáttur sem hefur verið framleiddur og kemur upp í hugann sem dæmi, og maður getur ekki séð fyrir sér hvernig ákvörðunarferlið varð til um að búa þetta til, en það er “10 Laxnessmyndir”. Ætli þeim þáttum hafi tekist að sannfæra einhvern um að meira fé ætti að fara í leikið íslenskt efni? Ég held ekki.

Ég held ekki. En það verður þó að segja liðsforingjanum til hróss að hann fór ekki að tönglast á þessu með “spegilinn”, eða að við verðum að geta speglað okkur í samfélaginu.